Dag 18 – 25-08-2006 Terug naar Nederland
Door: Twan
Blijf op de hoogte en volg Twan
04 Januari 2007 | Verenigde Staten, Orlando
Nadat we de villa hebben schoongemaakt, de laatste rotzooi hebben opgeruimden de auto hebben ingepakt zijn we naar het vliegveld gereden. De auto moesten we inleveren in een grote garage, net buiten het vliegveld tegenover de ingang. Bij het inchecken was er nog een klein probleem, vanwege de extra strenge veiligheidsregels werd er ook extra scherp gelet op (net) te zware koffers. Die van mij was dus inderdaad behoorlijk te zwaar, maar na veel gezeur werd dan toch goedgekeurd dat ik hem zonder bijbetalen mocht inchecken.
Frank en Ilona hebben ook nog wat bagage omgeruild, zodat de 1 pond die er bij Frank teveel inzat in de 1 pond te lichte koffer van Ilona zat. Je zou toch denken dat het totaalgewicht van twee koffers samen hetzelfde is als twee losse… maar die Amerikanen houden er zijn eigen idee op na. Maar goed, we wilden naar huis dus doe je maar wat er van je wordt gevraagd.
Eenmaal door de douna kwamen we in een groot shoppingcenter uit. Hier zat ook een Oakley winkel waar Twan zijn tweede zonnebril van de vakantie heeft gekocht. Wederom exact dezelfde dus gaan we naar huis met 3 dezelfde brillen, 1 voor Frank en 2 voor Twan waarvan de oudste enigszins apart gestyled is. Leuk voor de verzekering als we thuis zijn.
Nog snel een happie gedaan en toen het vliegtuig in. Het was wederom slecht weer buiten, dus had het vliegtuig een behoorlijke vertraging. Weet je hoe vervelend dat is? Je wil eigenlijk niet huis omdat je daar geen zin in hebt, je moet naar huis, dan wil je ook echt naar huis gaan, en dan kun je niet…
Nadat we een uur later dan toch vertrokken waren we een beetje enorm bezorgd over de tijd die we over zouden hebben op Washington voor de aansluitende vlucht. Gelukkig waren we niet de enige Nederlanders die dat probleem hadden. Voor Judith en mij zat een ander Nederlands stel ook op hete kolen. De man stond op, draaide zich om, keek naar Frank zijn pet, herkende het DCI logo en vroeg of wij ook bekend waren in de drumcorps wereld. Hij bleek een voormalig lid te zijn van Beatrix en ook nog eens de oprichter/muzikaal leider van de voor ons bekende kapel De Blaasbalgen uit Leidschendam. Ik had dus genoeg te babbelen met Michel en heb daar van Orlando tot Washington tot Amsterdam over gedaan. De wereld is soms echt heel erg klein…
Na een vermoeiende vlucht komen we aan in Amsterdam, waar Luc ons na een uurtje kwam ophalen. Totaal gebroken en ziek kwam ik uiteindelijk aan bij Judith. Mijn 8e Amerikareis, maar dit was mijn eerste jetlag…
De vakantie was voorbij, maar ik heb een zeer leuke tijd gehad. Misschien iets teveel moeten rijden om maar veel te zien in korte tijd, maar het was zeker te weten erg gaaf. En gelukkig hebben we slechts zo’n 1200 foto’s en 3 tapejes met film om er nog eens aan terug te denken.
Allemaal bedankt voor het lezen, en nogmaals excuses dat de laatste delen zo lang op zich hebben laten wachten. Ik kan niet wachten tot ik weer kan gaan!!!
Frank en Ilona hebben ook nog wat bagage omgeruild, zodat de 1 pond die er bij Frank teveel inzat in de 1 pond te lichte koffer van Ilona zat. Je zou toch denken dat het totaalgewicht van twee koffers samen hetzelfde is als twee losse… maar die Amerikanen houden er zijn eigen idee op na. Maar goed, we wilden naar huis dus doe je maar wat er van je wordt gevraagd.
Eenmaal door de douna kwamen we in een groot shoppingcenter uit. Hier zat ook een Oakley winkel waar Twan zijn tweede zonnebril van de vakantie heeft gekocht. Wederom exact dezelfde dus gaan we naar huis met 3 dezelfde brillen, 1 voor Frank en 2 voor Twan waarvan de oudste enigszins apart gestyled is. Leuk voor de verzekering als we thuis zijn.
Nog snel een happie gedaan en toen het vliegtuig in. Het was wederom slecht weer buiten, dus had het vliegtuig een behoorlijke vertraging. Weet je hoe vervelend dat is? Je wil eigenlijk niet huis omdat je daar geen zin in hebt, je moet naar huis, dan wil je ook echt naar huis gaan, en dan kun je niet…
Nadat we een uur later dan toch vertrokken waren we een beetje enorm bezorgd over de tijd die we over zouden hebben op Washington voor de aansluitende vlucht. Gelukkig waren we niet de enige Nederlanders die dat probleem hadden. Voor Judith en mij zat een ander Nederlands stel ook op hete kolen. De man stond op, draaide zich om, keek naar Frank zijn pet, herkende het DCI logo en vroeg of wij ook bekend waren in de drumcorps wereld. Hij bleek een voormalig lid te zijn van Beatrix en ook nog eens de oprichter/muzikaal leider van de voor ons bekende kapel De Blaasbalgen uit Leidschendam. Ik had dus genoeg te babbelen met Michel en heb daar van Orlando tot Washington tot Amsterdam over gedaan. De wereld is soms echt heel erg klein…
Na een vermoeiende vlucht komen we aan in Amsterdam, waar Luc ons na een uurtje kwam ophalen. Totaal gebroken en ziek kwam ik uiteindelijk aan bij Judith. Mijn 8e Amerikareis, maar dit was mijn eerste jetlag…
De vakantie was voorbij, maar ik heb een zeer leuke tijd gehad. Misschien iets teveel moeten rijden om maar veel te zien in korte tijd, maar het was zeker te weten erg gaaf. En gelukkig hebben we slechts zo’n 1200 foto’s en 3 tapejes met film om er nog eens aan terug te denken.
Allemaal bedankt voor het lezen, en nogmaals excuses dat de laatste delen zo lang op zich hebben laten wachten. Ik kan niet wachten tot ik weer kan gaan!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
